Wacław Kazimierz Graba-Łęcki, znany również pod swoim nazwiskiem rodowym Wacław Rettinger, przyszedł na świat 3 sierpnia 1891 roku w mieście Skarżysko-Kamienna. Był on postacią o wyjątkowym znaczeniu w polskiej historii, bowiem jego działalność jako działacza niepodległościowego miała istotny wpływ na rozwój ruchów wolnościowych w Polsce.
W trakcie swojej kariery Wacław Graba-Łęcki uzyskał tytuł doktor wszech nauk lekarskich, co ukazuje jego wszechstronność oraz zaangażowanie w medycynę. Dodatkowo, pełnił funkcję majora lekarza rezerwy w Wojsku Polskim, co podkreśla jego patriotyzm oraz chęć służby dla kraju.
Wartym zaznaczenia jest, że otrzymał on Order Virtuti Militari, co stanowi najwyższe odznaczenie wojskowe w Polsce, przyznawane za męstwo i dzielność w obliczu wroga.
Wacław Graba-Łęcki zmarł 23 stycznia 1975 roku w Penrhos, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w dziejach Polski.
Życiorys
Wacław Graba-Łęcki przyszedł na świat 3 sierpnia 1891 roku w Skarżysku-Kamiennej, w rodzinie Leonarda Kazimierza Rettingera, który był znanym działaczem niepodległościowym odznaczonym pośmiertnie Krzyżem Niepodległości, oraz Kazimiery Józefy z Niemyskich. Edukację rozpoczął w gimnazjum w Radomiu, a następnie kontynuował w V gimnazjum w Warszawie. Kiedy w 1905 roku brał udział w strajku szkolnym, zmusiło go to do przerwania nauki w dotychczasowej szkole i podjęcia edukacji w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców m. Warszawy. W 1912 roku został członkiem Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego.
W dniu 6 sierpnia 1914 roku, w Oleandrach Krakowskich, wstąpił ochotniczo do Pierwszej Kompanii Kadrowej, gdzie pełnił rolę lekarza, używając w tym czasie pseudonimu „Graba”. Jego awans na stanowisko chorążego sanitarnego miał miejsce 1 listopada 1916 roku. 19 lipca 1917 roku został internowany w Beniaminowie po kryzysie przysięgowym.
W 1921 roku zdobył dyplom doktora wszech nauk lekarskich na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. 1 czerwca tego samego roku służył w 45 pułku piechoty, gdzie jego oddziałem macierzystym była kompania zapasowa sanitarna nr 7, a następnie przeniesiony został do 1 pułku lotniczego w Warszawie. Został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 z 36. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. Następnie przydzielono go do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko referenta higieny, a 5 października 1922 roku został przeniesiony do rezerwy.
W połowie lat dwudziestych wyjechał do Francji na trzymiesięczne studia uzupełniające, a dzięki pomocy Marii Skłodowskiej-Curie uzupełnił swoją wiedzę w Instytucie Radowym, znanym dzisiaj jako Institut Curie, gdzie nabył umiejętności w zakresie leczenia raka macicy. Dodatkowo, podczas pobytu w Szpitalu Tenon w Paryżu, miał okazję zapoznać się z nowoczesnymi metodami terapeutycznymi stosowanymi we Francji.
W 1930 roku został wybrany prezesem Oddziału Nowosądeckiego „Beskid” PTT w Krynicy-Zdroju i pełnił tę funkcję do 1936 roku. W Krynicy-Zdroju był również naczelnym lekarzem uzdrowiskowym do 1935 roku. W 1935 roku przyjął ofertę prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego i objął funkcję wiceprezydenta stolicy.
Wziął udział w kampanii wrześniowej, po czym ewakuował się do Rumunii, gdzie jako lekarz wojskowy pracował w szpitalach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po zakończeniu II wojny światowej postanowił pozostać na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 23 stycznia 1975 roku w Polskim Osiedlu w Penrhos w Walii, a jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 188, rząd 3, miejsce 6–8).
W dniu 12 lipca 1927 roku ożenił się z Jadwigą Stanisławską (1899–1977), która była lekarzem pediatrą, i razem doczekali się trojga dzieci: Kazimierza, ps. Kazik (1928–1944), Hannę (1931–1944) oraz Ludmiłę (ur. 1932). Syn Kazimierza w wieku 16 lat był zaangażowany w Armii Krajowej (Obwód IV Ochota) i zginął w czasie Powstania warszawskiego, kiedy to został ranny i wzięty do niewoli, a następnie rozstrzelany przez Niemców. Jego córka Hanna zginęła w wieku 13 lat we wrześniu 1944 roku, uczestnicząc w gaszeniu pożaru kościoła na Saskiej Kępie.
Ordery i odznaczenia
W dorobku Wacława Graba-Łęckiego można odnaleźć liczne wyróżnienia i ordery, które odzwierciedlają jego zasługi oraz zaangażowanie w działania na rzecz ojczyzny. Poniżej przedstawiamy szczegółową listę jego odznaczeń:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5440 – 17 maja 1922,
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Niepodległości – 20 stycznia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyż Walecznych czterokrotnie,
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
- Odznaka „Za wierną służbę” nr 298.
Te odznaczenia są nie tylko świadectwem jego bohaterskich działań, ale także dowodem na jego niezłomną postawę wobec trudnych czasów historycznych.
Przypisy
- a b c d Wacław Graba-Łęcki – Śpiewajmy Polskę! [online] [dostęp 23.01.2024 r.]
- Kazimierz Adam Graba-Łęcki. 1944.pl. [dostęp 02.12.2024 r.]
- Cmentarz Stare Powązki: RETTINGEROWIE i GRABA-ŁĘCCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 02.12.2024 r.]
- Wspomnienia Ludmiły Paderewskiej z czasów II Wojny Światowej. saskakepa.waw.pl. [dostęp 02.11.2024 r.]
- Kalendarium Oddziału PTT i PTTK w Krynicy. pttkkrynica.pl. [dostęp 28.11.2024 r.]
- Jan Wnęk: Edukacja Zdrowotna Zagraniczne Inspiracje dla Polskiej Służby Zdrowia 1918-1939. Wyd. Instytut Historii Nauki im. L i A. Birkemajerów PAN. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, 33. ISBN 978-83-8209-194-6. [dostęp 29.11.2024 r.]
- a b c d e f Kolekcja ↓, s. 4.
- a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
- M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
- M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30.04.1922 r., s. 333.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 25.03.1922 r., s. 245.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11.01.1923 r., s. 32.
- Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 316.
- Spis oficerów 1921 ↓, s. 467, 842.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 216, 763.
- Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
- LISTA IMIENNA ŻOŁNIERZY PIERWSZEJ KOMPANII KADROWEJ. „Orzeł Biały”, s. 13, sierpień 1964.
- Łoza 1938 ↓, s. 223.
- Kolekcja ↓, s. 2.
Oceń: Wacław Graba-Łęcki