Rejów to interesujące osiedle, które stanowi integralną część miasta Skarżyska-Kamiennej. Znajduje się ono w malowniczej południowej części tego obszaru, co nadaje mu szczególny urok.
Do 1954 roku Rejów funkcjonował jako samodzielna miejscowość podlegająca gminie Suchedniów, jednak po tym czasie został włączony do miejskiej struktury administracyjnej.
Obszar osiedla charakteryzuje się dominacją zabudowy jednorodzinnej, co sprawia, że jest to miejsce o wyraźnym charakterze rezydencjonalnym. Mieszkańcy mogą cieszyć się spokojem i komfortem bliskości natury, co czyni Rejów atrakcyjnym miejscem do życia.
Historia
Rejów, dawniej funkcjonujący jako niezależna wieś, ma bogatą historię, sięgającą XII wieku, kiedy to znany był pod nazwą Żyrcin. Dokumenty historyczne wskazują na datę 24 czerwca 1213 roku, kiedy to Iwon Odrowąż, działając jako kanclerz Leszka Białego, przekazał wieś cystersom wąchockim.
Obecnie nie ma wsi o nazwie Żyrcin, jednak jej lokalizację możemy przypisać na podstawie pisma z roku 1260, które odnosi się do praw klasztoru na polowanie na bobry wzdłuż rzek Kamiennej i Łącznej. Oznacza to, że Żyrcin znajdował się prawdopodobnie pomiędzy tymi rzekami, w rejonie ich spływu, na południowy zachód od Bzina. Dzisiaj w tym miejscu znajduje się Rejów.
Klasztor cystersów posiadał w Żyrcinie płuczkarnię żelaza, znaną jako officina mineraria, usytuowaną nad rzeką Łączną. W 1552 roku opat wąchocki, Jędrzej Spoth, nadał ją Janowi Ryj Kochanowskiemu z Woli Brudnowskiej, przyznając mu prawo do jej użytkowania na czas jego życia oraz życia jego synów, Piotra i Andrzeja. Posiadanie to pozostało w rękach Kochanowskich aż do początku XVII wieku.
W 1614 roku doszło do ważnego porozumienia między opatem Charbickim z Wąchocka a Jeremjaszem Szeligowskim dotyczącego dzierżawy kuźnicy Glosińskiej (in haereditate villae desertae Szyrchlins). To potwierdza ewolucję nazwy Żyrcina w stronę Rejów. Zauważamy, że kuźnica w Żyrcinie już na początku XVII wieku nosi miano Rejowska, co niewątpliwie pochodzi od przydomku „Ryj” związanymi z jej długoletnimi posiadaczami. Wkrótce zaczęto używać nazwy Rejów, która z czasem całkowicie wypierała pierwotną nazwę.
W latach 1867–1954 Rejów był częścią gminy Suchedniów w powiecie kieleckim, wówczas w guberni kieleckiej. Po odzyskaniu niepodległości w II RP, miejscowość znalazła się w województwie kieleckim, gdzie 2 listopada 1933 roku utworzono gromadę o nazwie Rejów w gminie Suchedniów. W czasie II wojny światowej Rejów został włączony do Generalnego Gubernatorstwa, wciąż funkcjonując jako gromada w gminie Suchedniów z populacją 803 mieszkańców. Po wojnie, Rejów pozostał w województwie kieleckim jako jedna z 20 gromad gminy Suchedniów. Z dniem 1 stycznia 1954 roku, Rejów został odłączony od gminy Suchedniów i przyłączony do Skarżyska-Kamiennej, które w tym czasie zostało wydzielone z powiatu kieleckiego i przekształcone w powiat miejski.
Zasięg terytorialny
Osiedle Rejów to obszar, który obejmuje swoim zasięgiem szereg ulic, co czyni go istotnym punktem na mapie Skarżyska-Kamiennej. Poniżej przedstawiamy pełną listę ulic, które wchodzą w skład tego osiedla:
- długosza,
- kilińskiego,
- krakowska – od nr 1 do nr 89 (nieparzyste) oraz od nr 2 do nr 8 (parzyste),
- multanka,
- przekątna,
- reja,
- robotnicza,
- słoneczna,
- sportowa – od nr 56 do końca (parzyste),
- wioślarska.
Turystyka
Wśród najważniejszych miejsc, które przyciągają turystów do Rejowa, można wymienić kilka szczególnie interesujących atrakcji. Po pierwsze, niezaprzeczalną perełką jest Muzeum im. Orła Białego, które oferuje bogaty zbiór eksponatów związanych z historią regionu. To miejsce nie tylko dostarcza wiedzy, ale także pozwala poczuć ducha przeszłości.
Kolejnym, godnym uwagi punktem jest Jezioro Rejowskie, które stanowi doskonałą przestrzeń do wypoczynku oraz rekreacji na świeżym powietrzu. Malownicze widoki, wokół rozciągające się lasy oraz możliwość uprawiania różnorodnych sportów wodnych przyciągają zarówno mieszkańców, jak i turystów.
Dodatkowo, interesującą atrakcją turystyczną są pozostałości wielkiego pieca, które datowane są na przełom XVIII i XIX wieku. Te historyczne ruiny stanowią świadectwo przemysłowej przeszłości regionu i są fascynującą propozycją dla miłośników historii oraz architektury.
Przypisy
- Uchwała Nr L/14/2018 Rady Miasta Skarżyska-Kamiennej z dnia 26.02.2018 r. w sprawie zmiany Statutu Miasta Skarżyska - Kamiennej przyjętego uchwałą Nr XIV/101/2011 Rady Miasta Skarżyska - Kamiennej w części dotyczącej załącznika nr 5.
- Opactwo Cystersów w Wąchocku. Fundacja i dzieje wyposażenia do końca wieków średnich. [dostęp 01.11.2013 r.]
- Oficjalna strona miasta – informacje dla turysty. [dostęp 06.01.2013 r.]
- Kielecki Dziennik Wojewódzki. 1933, nr 28, poz. 183
- Kwiatek Jerzy, Lijewski Teofil: Leksykon Miast Polskich, Muza, 1998.
- GUS. Rejestr TERYT.
- Amtliches Gemeinde- und Dorfverzeichnis fuer das GG.
- Wykaz gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej: według stanu na 1.07.1952 r.
- Uchwała Nr XV/48/2004 Rady Miasta Skarżyska-Kamiennej z dnia 24.06.2004 r.
- a b c Dz.U. z 1953 r. nr 51, poz. 255.
Pozostałe obiekty w kategorii "Osiedla":
Usłów | Bzinek | Borki (Skarżysko-Kamienna) | Dolna Kamienna II | Kolonia Górna-Młodzawy | Milica | Pogorzałe (Skarżysko-Kamienna) | Skałka (Skarżysko-Kamienna) | Osiedle Odrodzenia (Skarżysko-Kamienna) | Osiedle Przydworcowe (Skarżysko-Kamienna) | Skarżysko Książęce | Paryska | Osiedle Piłsudskiego | Osiedle Książęce (Skarżysko-Kamienna) | Osiedle Kolejowe (Skarżysko-Kamienna) | Milica-Przylesie | Łyżwy (Skarżysko-Kamienna) | Leśniczówka Skarżysko Książęce | Gajówka Skarżysko Książęce | Dolna Kamienna IOceń: Rejów (Skarżysko-Kamienna)