Kazimierz Bilski

---

Życiorys

Kazimierz Bilski przyszedł na świat w Kamiennej, która obecnie jest częścią miasta Skarżysko-Kamienna. Jego ojciec był kolejarzem. Edukację rozpoczął w szkole powszechnej, a następnie kontynuował ją w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Skarżysku. Po ukończeniu czterech klas, postanowił uczyć się w Korpusie Kadetów Nr 1 we Lwowie, gdzie w 1932 roku zdał egzamin dojrzałości.

1 października 1935 roku rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Inżynierii w Warszawie. Po jej ukończeniu otrzymał awans na stopień podporucznika, z datą starszeństwa od 15 sierpnia 1934 roku, oraz 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Został przydzielony jako dowódca plutonu w 4 Batalionie Saperów, a od 1 marca 1937 roku pełnił funkcję instruktora w kompanii szkolnej. Następnie trafił do 4 Pułku Saperów oraz awansowano go na stopień porucznika, co miało miejsce 19 marca 1938 roku. Był dowódcą 1. kompanii saperów zmotoryzowanego batalionu saperów 10 Brygady Kawalerii Pancernej.

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą 1 zmotoryzowanej kompanii zaporowej w 90 batalionie saperów. Przeszedł cały szlak bojowy 10 Brygady Kawalerii i 18 września 1939 roku, wraz z brygadą, przekroczył granicę na Węgrzech. Wkrótce potem, przez Jugosławię i Włochy, dotarł 7 października 1939 roku do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem francuskim, pełniąc funkcję dowódcy kompanii w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów Saperów w Thouars.

W styczniu 1940 roku, wraz z grupą 16 oficerów absolwentów Wyższej Szkoły Wojennej, wyraził chęć wstąpienia do polskich oddziałów spadochronowych oraz skoku do Polski. Jego nazwisko znajduje się na liście ochotników, dołączonej do raportu kapitana Macieja Kalenkiewicza oraz Jana Góskiego. Po upadku Francji został ewakuowany i dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, pod dowództwem brytyjskim. Od czerwca 1940 roku został przydzielony jako dowódca 1 Samodzielnej Kompanii Saperów 1 Brygady Strzelców.

Warto zaznaczyć, że 14 lutego 1940 roku zgłosił się do służby w Kraju. Przeszedł szkolenie ze specjalnością w dywersji na kursach dla cichociemnych, w tym kursach dywersyjno-strzeleckim (STS 25, Inverlochy) oraz podstaw wywiadu (STS 21, Bealieu). Uczestniczył także w kursach spadochronowych i odprawowych (STS 43, Audley End). Po ukończeniu II Kursu Wojennego, w marcu 1943 roku, został zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK w Londynie. Został przydzielony do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza i awansowany na stopień kapitana 10 października 1943 roku.

Przerzucony do okupowanej Polski, pełnił funkcję oficera Oddziału VI SNW ds. łączności z Krajem. W nocy z 25 na 26 lipca 1944 roku wzięły miejsce operacje w ramach „Riposta” oraz „Wildhorn III” („Most 3”). Samolot Dakota KG-477 „V” (267 Dywizjon RAF) wystartował z Campo Casale koło Brindisi i wylądował o godz. 00:23 na lądowisku „Motyl” w okolicach Wał Ruda i Jadowniki Mokre. W tej operacji wzięli również udział: porucznik Zdzisław Jeziorański ps. Zych, ppor. Leszek Starzyński ps. Malewa, mjr Bogusław Wolniak ps. Mięta. Po pięciu minutach samolot był gotowy do lotu, jednak przy starcie napotkano problem z podmokłą ziemią, co wymagało kilku prób. Głównym celem operacji było przerzucenie na Zachód zdobytych przez wywiad AK informacji oraz części rakiety V2 (A-4).

Oficer wywiadu AK, por. Jerzy Chmielewski, ps. Rafał, przywiózł ze sobą do Londynu siedem kluczowych części rakiety oraz 30 stron szczegółowego Meldunku specjalnego 1/R nr 242. W dokumencie tym zawarte były m.in. szczegóły konstrukcji rakiet, opisy urządzeń, dokumentacja odnośnie wystrzeliwań, jak również wykaz fabryk produkujących części do rakiety V-2. Do Londynu odlecieli także: Tomasz Arciszewski ps. Stanisław, Józef Retinger ps. Salamander, por. Jerzy Chmielewski ps. Rafał, por. Tadeusz Chciuk ps. Celt, ppor. Czesław Miciński.

W Powstaniu Warszawskim służył w Komendzie Obwodu Śródmieście AK, a następnie jako oficer do zadań specjalnych mjr Stanisława Steczkowskiego ps. Zagończyk, komendanta 4 Rejonu. 12 sierpnia 1944 roku objął dowództwo nad batalionem „Rum”, który zorganizował osobiście. Jego batalion znajdował się na północno-zachodnim odcinku walk przy ul. Królewskiej – Zielnej. W nocy z 30 na 31 sierpnia dowodził lewym skrzydłem natarcia, próbując przedostać się do Śródmieścia, w kierunku Starego Miasta. W tym czasie zdobył m.in. szkołę policji przy ul. Ciepłej i dotarł do Hal Mirowskich. Za zasługi bojowe, 20 września tego samego roku, otrzymał Krzyż Walecznych po raz trzeci.

Po kapitulacji powstania, wpadł w ręce niemieckie i został osadzony w Stalagu VIIIB Lamsdorf, a następnie w Oflagu VIIA Murnau. 6 czerwca 1945 roku, po uwolnieniu, powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie zameldował się w Oddziale VI (Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza. Po raz kolejny wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod brytyjskim dowództwem i awansował na stopień majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1945 roku. Został przydzielony do Szefostwa Saperów Sztabu Głównego PSZ.

Od połowy 1945 roku, nieświadomy rzeczywistych celów generała Stanisława Tatara, pracował jako referent ds. łączności kurierskiej w centrali konspiracyjnej „Hel”, która powstała na początku 1945 roku. Jej zadaniem było wspieranie środowiska mikołajczykowskiego, PSL oraz organizowanie łączności radiowej i kurierskiej z Delegaturą Sił Zbrojnych na Kraj, kierowaną przez płk. dypl. Jana Rzepeckiego. W 1947 roku został zdemobilizowany.

Bilski postanowił pozostać na emigracji, a jego kariera zawodowa obejmowała pracę jako inżynier w Emiratach Arabskich oraz w Londynie. Zmarł 9 stycznia 1979 roku w Woodmansterne pod Londynem (Wielka Brytania) i został pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Bilski został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które świadczą o jego wyjątkowych dokonaniach. Wśród najbardziej znaczących wyróżnień, które otrzymał, można wymienić:

• Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Walecznych (otrzymany trzykrotnie).

---

Oceń: Kazimierz Bilski

---