Mieczysław Bigoszewski

---

Życiorys

Mieczysław Bigoszewski przyszedł na świat w rodzinie Eugeniusza, ziemianina, oraz Józefy z Bojakowskich. W 1910 roku rozpoczął swoją edukację w szkole technicznej w Kielcach, a od 1913 kontynuował naukę w gimnazjum. W wyniku zamieszek I wojny światowej, Mieczysław był odcięty od swojego rodzinnego domu i w 1915 roku wyjechał do Rosji. Tam zyskał dalsze wykształcenie w realnej szkole w Orszy, a od 1917 roku uczęszczał do szkoły realnej Kijowskiego Komitetu Pomocy Uchodźcom w Kijowie.

W lipcu 1917 roku wstąpił w szeregi Gwardii Narodowej, a w grudniu tego samego roku dołączył do pierwszego polskiego oddziału partyzanckiego operującego na Ukrainie, który dowodzony był przez kapitana Eiserta. Niestety, oddział ten wkrótce został rozbity przez bolszewików. Po tych wydarzeniach Mieczysław zajął miejsce w I Korpusie Polskim w Rosji, a od lutego 1918 roku, w stopniu ułana, rozpoczął służbę w 2 pułku ułanów. Po demobilizacji korpusu w lipcu powrócił do Kielc i rozpoczął pracę w konspiracyjnym biurze werbunkowym w październiku.

W wojsku służył ochotniczo od listopada, włączając się do szwadronu ułanów powiatu sokołowskiego, gdzie w stopniu kaprala pełnił funkcję zastępcy dowódcy plutonu. W marcu 1919 roku wraz ze szwadronem został przeniesiony do 1 pułku szwoleżerów. W czerwcu 1920 roku został odkomenderowany na kurs maturalny, zaplanowany przez Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”. W lipcu uzyskał awans na podchorążego i powrócił na stanowisko dowódcy plutonu w swoim oddziale.

Od września do grudnia 1922 roku uczęszczał do Centralnej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu, a po zakończeniu nauki kontynuował dowodzenie plutonem w 1 pułku szwoleżerów. Został dowódcą plutonu w szkole podoficerskiej od czerwca 1923 roku, pełnił tę funkcję do grudnia, kiedy to ponownie został dowódcą plutonu. W kolejnych latach zmiany stanowisk były częste, a od lutego 1928 roku był dowódcą szwadronu. W 1929 roku rozpoczął 7,5 miesięczny kurs dla młodszych oficerów kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a we wrześniu 1930 roku przejął dowództwo szwadronu.

W opinii wystawionej przez generała Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego w 1931 roku, Mieczysław uzyskał tytuł „jednego z najlepszych młodszych oficerów kawalerii”. W 1932 roku był dowódcą materiałowym pułku, a w latach 1933-1934 służył jako słuchacz kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Ostatecznie w marcu 1934 roku przejął dowództwo szwadronu zapasowego, a od października 1936 roku pełnił rolę kwatermistrza do wybuchu II wojny światowej.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku początkowo był dowódcą drugiego rzutu w 1 pułku szwoleżerów, a od 7 września pełnił funkcję kwatermistrza oraz drugiego zastępcy dowódcy pułku, który należał do Mazowieckiej Brygady Kawalerii Armii „Modlin”. Po odniesieniu rany 27 września i wzięciu do niewoli przez Niemców został zwolniony ze szpitala w Krakowie po dwóch miesiącach. W Warszawie, pod przybranym nazwiskiem Józef Skowroński, pracował jako kontroler w Lesie Bielańskim.

W grudniu 1939 roku został zaprzysiężony przez pułkownika Janusza Albrechta w konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski. W strukturze konspiracji miał różne odpowiedzialności, w tym funkcje inspektora w Oddziale III Dowództwa Głównego SZP – Komendzie Głównej Związku Walki Zbrojnej oraz dowódcy 1 pułku szwoleżerów do maja 1943 roku. Następnie objął stanowisko inspektora Obwodu VII Powiat Warszawski AK. Został awansowany na podpułkownika 11 listopada 1943 roku na mocy rozkazu Armii Krajowej.

W trakcie powstania warszawskiego 28 sierpnia 1944 roku Mieczysław został mianowany komendantem placu miasta stołecznego Warszawy. Odpowiadał za organizację wyżywienia i zakwaterowania oddziałów Armii Krajowej oraz nadzorował „dyscyplinę uliczną” dzięki oddziałowi żandarmerii, który podlegał jego rozkazom. Funkcję tę sprawował aż do kapitulacji powstańców. Po zakończeniu powstania Mieczysław przebywał w obozach jenieckich, takich jak Bergen-Belsen, Fallingbostel, Gross-Born, Sandbostel i Lubeka, przechodząc przez różne etapy niewoli.

Uwolniony 2 maja 1945 roku przez brytyjskie oddziały, Mieczysław był m.in. od marca 1946 roku dowódcą I Zgrupowania Oficerskiego w Henstedt. W maju 1947 roku objął dowództwo, a w okresie od czerwca do sierpnia 1947 roku był dyrektorem Polskiego Ośrodka Wojskowego Wentorf. W tym czasie przeniósł się do Francji, gdzie przez jakiś czas pracował jako praktykant na farmie rolnej.

W listopadzie 1948 roku Mieczysław wrócił do Polski i osiedlił się w Warszawie. W maju 1959 roku przekazał odnaleziony sztandar 1 pułku szwoleżerów do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Od 1929 roku był w związku małżeńskim ze Stefanią Zbyszewską i doczekał się córki, Marii Magdaleny (ur. 1936), która wyszła za mąż za Cellari-Borkowskiego i mieszkała w Warszawie.

Mieczysław Bigoszewski zmarł 3 lipca 1964 roku w Warszawie i spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A12-9-8).

Ordery i odznaczenia

Mieczysław Bigoszewski otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które podkreślają jego zasługi i oddanie w służbie dla kraju. Poniżej przedstawiamy najważniejsze z nich:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 1921,
• Krzyż Walecznych – 1921,
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – 29 września 1944,
• Medal Niepodległości – 9 listopada 1933,
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 7 grudnia 1927.

---

Oceń: Mieczysław Bigoszewski

---